Fjalët e ndjera të nipit të Qerim Kelmendit, veprimtarit të madh të UÇK-së që u ekyekutua në villim të këtij viti
Xhaxhush po e filloj këtë letër me inspirimin tënd, me mallin tënd e gjithë lotët e mia që i kam për ty .
Kam menduar që jeta ka shumë të mira e pak të këqija, por më doli e kundërta.
Çdo sekond pas vdekjes tënde nuk po arrij ta gjej qetësinë që kisha, nuk po e gjej as te pakten një çast lumturie, nga ajo ditë e kobshme kam arritur ti harroj gjithe kujtimet e mira të jetës që kisha për këto 24 vite sa i kam tani, vdekja jote mi mori peng të gjitha kujtimet e mira qe kisha sepse merzia dhe dhimbja për ty më mposhten.
Na rritet në një familje, në një frymë që na frymëzuat vetëm për dashurinë për Shqipërinë, për atdheun për Flamurin kuq e zi, në çdo feste e gjithë familja bashkë me fëmijet që ende nuk dinin te flisnin mire por Himnin Kombetar e dinin si të rritur.
Shpesh në shoqëri që kishim ne brezat e ri, nuk arrinin të na kuptonin pse ne fëmijet e kesaj familje po jetonim ende me ndjenjen e UÇK, ata nuk arrinin ta kuptonin se si ne ishim pjesë e ankthit tuaj për Kosovën.
Ndjenja që na le, kënget patriotike për shoket e tu Mujë Krasniqin e Adem Jasharin na i le amanet sepse ky Patriotizem, kjo Atdhedashuri bëri që jeta të privohet dhe gjakatarët, urryesit e kësaj Lirie të shtijnë mbi trupin tënd të hequr nga dertet e luftës.
Trupi yt i provuar nga plumbat e armikut ne kohe lufte, trupi yt i mbërdhire që edhë në verë vishje nga 2 pale pizhama e ne nuk arrinim te kuptonim pse e bejë një gjë te tillë, por dikur kur e arritëm pjekurinë dhe moshën kur mund të analizonim, e kuptuam qe ti kishe fjetur me ditë e netë nëpër male në netë të ftohta mbi -10 gradë celcius, atëherë e kuptova që shpirti yt ishte aq i madh, aq i madh sa që për të ardhur Liria e shenjtë ti e përbuze edhe trupin e shpirtin tënd që ne të jetonim frymshëm dhe të ndjenim aromën e lirisë.
Kur u rrita e kuptova modestinë tendë, i mbijetove flakëve, plumbave, të ftohtit, e të këqijave të armikut por ti kurrë nuk flisje për gjëra të tilla, nuk doje që ne të na tregosh vuajtjet, kur ne të thurrnim lëvdata viheshe në siklet, i tillë ishe, ti nuk doje levdata, më shumë doje qe tia atriboje ato njerëzve me vlerë që kishe rreth vetes, shokëve, miqve dhe të dashurve të tu.
Xhaxhi, plumbat qe ti dhanë, i kam mallkuar, i kanë mallkuar familjet e mëdha që i kanë dal zot Kosoves.
Xhaxhi, kush e di sa të lënduar ishin shpirtat e dëshmorëve që dëgjuan të të qellonin, që sa ishin gjallë të kishin dritë të syrit, ata nuk donin që ti të shkonje pranë tyre kaq herët, donin që ti t’i rrije pranë atdheut sepse ndiheshin më të sigurtë që lanë një trim, një vëlla pas në tokën e bekuar të Kosovës.
Nuk të qëlluan vetëm ty Xhaxhush, qëlluan mbi Komb, mbi Atdhe, mbi patriotizëm, mbi Atdhedashuri, mbi dëshmorë e mbi sakrificë sepse po ti mblidhje shpirti dhe trupi yt ishte i tëri në to.
Xhaxhush, kurrë nuk mundem të të perngjajë ty, as unë, as askush, por të betohem që gjërat që mi le pas, Atdhedashurinë, Sinqeritetin dhe Besnikërinë do ti ruaj tërë jeten time.
Lavdi për ty, xhaxhi, vëllai, shoku dhe njeriu më i mirë i jetës sime.
