Karakteristikat e vetë-organizimit të fragmenteve molekulare të ADN-së, 4 miliardë vjet më parë, mund ta kenë udhëhequr rritjen e tyre në zinxhirët kimikë si një bazë për jetën primitive, thotë një studim i ri nga Universiteti i Kolorados Boulder dhe Universiteti i Milanos.
Ndërsa studimet e formacioneve të lashta minerale përmbajnë prova për evolucionin e baktereve nga 3.5-3.8 miliardë vjet më parë, ajo që mund të ketë paraprirë formimin e organizmave të tillë njëqelizorë është ende një mister. Gjetjet e reja sugjerojnë një skenar të ri për origjinën jo biologjike të acideve nukleike, të cilat janë blloqet ndërtuese të organizmave të gjallë, tha Profesori i fizikës CU-Boulder Noel Clark, një bashkautor i studimit.
Bashkautorë të tjerë të CU-Boulder të studimit përfshijnë profesorin David Walba, bashkëpunëtorin e kërkimit Yougwooo Yi dhe ndihmësin e kërkimit Gregory P. Smith. Studimi u financua nga Programi Grant PRIN i Ministrive Italiane të Arsimit, Universiteteve dhe Kërkimit dhe nga Fondacioni Kombëtar i Shkencave të Sh.B.A-së.
Zbulimi në vitet 1980 i aftësisë së ARN-së për të ndryshuar kimikisht strukturën e vet nga laureati CU-Boulder Nobel dhe Profesori i nderuar Tom Cech dhe ekipi i tij hulumtues çuan në zhvillimin e konceptit të një “botë të ARN” në të cilën jeta fillestare ishte grup i zinxhirëve të ARN-së të aftë për sintetizimin e zinxhirëve të tjerë nga molekula më të thjeshta të disponueshme në mjedis. Ndërsa tani ekziston konsensusi midis studiuesve të origjinës së jetës se zinxhirët ARN janë shumë të specializuar për t’u krijuar si një produkt i reaksioneve kimike të rastit, gjetjet e reja sugjerojnë një alternative të vlefshme, tha Clark.
Hulumtimi i ri tregon se vetë-montimi spontan i fragmenteve të ADN-së vetëm disa nanometra në gjatësi në faza të kristalit të lëngshëm ka aftësinë për të drejtuar formimin e lidhjeve kimike që lidhin së bashku zinxhirët e shkurtër të ADN-së për të formuar ato të gjata, pa ndihmën e biologjike mekanizmave.
Për disa vite, grupi hulumtues ka hulumtuar hipotezën se mënyra se si ADN u shfaq në Tokën e hershme qëndron në vetitë e saj strukturore dhe aftësinë e tij për t’u vetëorganizuar. Në botën para ARN-së, vetë-montimi spontan i fragmenteve të acideve nukleike (ADN dhe ARN) mund të ketë vepruar si një shabllon për bashkimin e tyre kimik në polimere, të cilat janë substanca të përbëra nga një numër i madh njësish përsëritëse.
Postimi është ribotuar nga materialet e siguruara nga University of Colorado at Boulder.
