Tri orë mes avionëve -Nga Scott Fitzgerald-

Tri orë mes avionëve

• 

  Tregim nga Scott Fitzgerald

Ishte njërastësi marroke por Donaldi ishte në humor, i shëndetshëm e i mërzitur, me mendjen se kish mbyllur një punë të lodhshme. Tani do e shpërblente veten. Ndofta.

Kur avioni zbriti, ai doli në një natë verore miduesterne dhe mori për nga aeroporti i veçuar e i thjeshtë, i ujdisur si një “terminal” i vjetër e i kuq. Ai nuk e dinte nëse ajo ishte gjallë, apo nëse jetonte në këtë qytezë, apo si quhej tani. Me një ngazëllim qësa vinte e i shtohej kërkoi në numëratorin telefonik për babanë e saj, i cili edhe ai mund të kishte vdekur, diku gjatë këtyre njëzetë viteve.

Jo. Avokat Harmon Holms – Hillsajd 3194.

Zëri i këndellur i një gruaje iu gjegj kërkesës së tij për ZonjushëNensiHolms.

• Nensi tani është Zonja UolltërGiford. Kush e kërkon?

Mirëpo Donaldi e mbylli pa u përgjigjur. Ai kish zbuluar atë që donte dhe kishte vetëm tri orë. Nuk mbante mend ndonjëUolltërGiford dhe u ndal për një hop teksa këqyrte numëratorin. Ajo duhet të ishte martuar jashtë qytetit.

Jo. UolltërGiford – Hillsajd 1191. Gjaku filloi t’i vërshonte sërish në majat e gishtave.

• Alo?
• Alo? A ndodhet Zonja Giford aty – jam një mik i vjetër i saj.
• Unë jam, Zonja Giford.

Atij iu kujtua, ose mendoi se iu kujtua, vesku gazmor i zërit të saj.

• Jam DonaldPlant. Nuk të kam takuar qysh prej moshës dymbëdhjetë vjeçare.
• Oh-h-h! – britma ishte tejet e befasuar, shumë e sjellshme, por ai nuk mundi të dallonte as gëzim dhe as ndonjë shenjë njohjeje në të.
• Donald! – vazhdoi zëri. Këtë herë kishte diçka më shumë në të sesa orvatjet në kujtesën e saj.
• …kur je kthyer në qytet? – pastaj me përzemërsi, – Ku ndodhesh?
• Jam jashtë në aeroport – vetëm për pak orë.
• Epo, eja të më takosh.
• Je e sigurt që nuk do të flesh?
• Zot i madh, jo! – thirri ajo. – Isha ulur – dhe po pija uiski vetëm. Thjesht thuaji taksistit…

Gjatë rrugës Donaldi analizoi bisedën. Fjalët e tij “në aeroport” tregonin se ai e kish ruajtur pozitën e tij në borgjezinë e lartë. Vetmia e Nensit mund të tregonte se ajo kish përfunduar në një grua jo-tërheqëse dhe pa miq. Bashkëshorti i saj mund të ndodhej ose larg, ose në gjumë. Dhe – duke qenë se nëëndrrat e tij ajo ishte gjithmonë dhjetë vjeç – uiski e tronditi. Por ai e mblodhi veten me një buzëqeshje – ajo ishte thuajse tridhjetë vjeç.

Në fund të një rruge gjarpërushe ai pa një bukuroshe të vogël flokë-zezë përkundrejt një dere të ndriçuar, me një gotë në dorë. I shtangur nga trajta e saj përfundimtare, Donaldi doli nga taksia, duke thënë:

• Zonja Giford?

Ajo ndezi dritën e verandës dhe e vështroi, e befasuar e ngurruese. Një buzëqeshje ia behu në shprehjen e pështjelluar.

• Donald – qenke ti –epo, të gjithë ndryshojmë. Oh, është e mahnitshme!

Teksa u futën brenda, zërat e tyre zhurmuan “gjithë këto vite,” dhe Donaldi ndjeu një gropë në stomak. Kjo i vinte pjesërisht nga njëvegull i takimit të tyre të fundit – kur ajo kish kaluar pranë me një biçikletë, duke mos ia hedhur as sytë – dhe pjesërisht nga frika se ata nuk kishin asgjë për të thënë. Ishte si një ribashkim kolegji – por atje dështimi për të gjetur të shkuarën fshihej nga rasti i ngutshëm e i shfrenuar. I lebetitur, ai e kuptoi që kjo mund të ishte një orë e gjatë dhe e zbrazët. Shpresëhumbur, ai u hodh në veprim.

• Ti ke qenë gjithmonë e këndshme. Por u habita kur pashë sa e bukur je bërë.

Funksionoi. Njohja e menjëhershme e ndryshimeve të tyre, komplimenti i guximshëm, i bëri dy të huaj interesantë dhe jo më miq humbamenë fëmijërie.

• Dëshiron një gotë uiski? – pyeti ajo. – Jo? Të lutem mos mendo se jam bërëpijanece e fshehtë, por kjo ishte njënatëe trishtuar. Prisja burrin por ai më telefonoi që do të qëndronte edhe dy ditë. Është shumë i mirë, Donald, shumë tërheqës. Pak a shumë tipi dhe çehrja jote. – Ajo ngurroi. – Dhe mendoj se mendoj se është i interesuar për dikë në Nju Jork – por nuk e di.
• Duket e pamundur tani që të pashë, – e siguroi ai. – Unë kam qenë i martuar për gjashtë vjet, dhe ka qenë një kohë kur e kam torturuar veten në atë mënyrë. Pastaj një ditë prej ditësh e përzura xhelozinë nga jeta ime përgjithmonë. Pasi gruaja ime vdiq isha shumë i lumtur për atë gjë. Më la kujtime mjaft të çmuara – pa asnjë cen apo të metë, apo diçka për të cilën ish vështirë të mendoje.

Tek ai fliste, ajo e vështroi me vëmendje, e mandej me përdëllesë.

• Mëvjen shumë keq, – i tha ajo. – Dhe pas një çasti me vend, – Ti ke ndryshuar shumë. Ktheje kokën. Mbaj mend babanë që thoshte, “Ka tru ai djalë.”
• Ti ndoshta nuk ishe dakord.
• Unë habitesha. Deri atëherë kujtoja se të gjithë kishin tru. Prandaj mëështë ngulitur në mendje.
• Çfarë tëështë ngulitur tjetër? – e pyeti ai duke buzëqeshur.

Papritmas Nensi u ngrit dhe me shpejt u largua pak.

• Ah tani, – tha ajo me qortim. – Nuk është e drejtë! Ma do mendja isha një vajzë budallaqe.
• Jo, nuk ke qenë budallaqe, – i tha ai me vendosmëri. – Dhe tani e dua një gotë.

Teksa ajo hidhte pijen, me fytyrën të pakthyer nga ai, ai vazhdoi:

• Mendon se ishe e vetmja vogëlushe që ishte puthur?
• Të pëlqen kjo temë? – pyeti ajo. Shumë shpejt pezmatimi i çastit u nemit dhe tha. Dreq – o – punë! Ç’qejf kemi bërë. Si te kënga.
• Mbi slitë.
• Po – dhe pikniku i dikujt – nga TrudiXhejms. Dhe nëFrontenakun që – ato vera.

Ai kujtonte më shumëslitën dhe kur kish puthur faqet e saj të ftohta në kashtë në një cep teksa ajo qeshte me yjet e bardhemë e të ftohtë. Çifti pranë tyre i kish kthyer shpinën dhe ai i kish puthur qafën e vogël dhe veshët dhe kurrë buzët.

• Dhe festa e Maskave ku luajtën postash dhe unë nuk shkova dot sepse më kishin zënë shytat, – tha ai.
• Nuk më kujtohet kjo.
• Oh, aty ishe. Dhe ishe puthur edhe unë u tërbova nga xhelozia si kurrë ndonjëherë.
• Çudi që nuk më kujtohet. Ndoshta kam dashur ta harroj.
• Por përse? – e pyeti ai plot qejf. – Ne ishim dy fëmijë krejt të pafajshëm. Nensi, sa herë i flisja gruas sime për të shkuarën, i thosha se ti ishe vajza që kisha dashuruar thuajse aq sa dashuroja edhe atë. Por mendoj që vërtetë të doja po aq shumë. Kur u larguam nga qyteza unë të mora me vete si një gjyle brenda shpirtit.
• Kaq shumë…më dëshiroje?
• Oh Zot, po! Unë – Papritmas ai e kuptoi që të dy ishin vetëm gjysmëmetri larg njëri-tjetrit, që ai po fliste sikur e donte në të tashmen, që ajo po e vështronte me buzët gjysmë të hapura dhe më një vështrim të mjegulluar në sytë e saj.
• Vazhdo, – i tha ajo, – më vjen turp të them se – më pëlqen. Nuk e dija që atëherë ishe kaq i mërzitur. Unë kujtoja se isha unë e mërzitur.
• Ti! – thirri ai. – Nuk të kujtohet si më dhe duart tek farmacia. – Ai qeshi. – Më nxore gjuhën.
• Nuk më kujtohet aspak. Mua më dukej sikur ti më dhe duart. – Dora e saj ra lehtë, thuajse ngushëllimtare mbi krahun e tij. – Kam një album me fotografi sipër që nuk e kam parë prej vitesh. Po e nxjerr.

Donaldi qëndroi ulur për pesë minuta me dy mendime – i pari, pamundësia e pashpresë për të ribashkuar atë çka njerëzit e ndryshëm kujtonin për të njëjtën ngjarje – dhe i dyti, që në një farë mënyrë Nensi e trazonte si grua po aq sa e kish trazuar edhe si fëmijë. Për gjysmë ore atë e kish pushtuar një emocion që ai nuk e kishte ndjerë qysh prej vdekjes së gruas – që ai nuk kishte shpresuar kurrë se mund ta ndiente sërish.

Ulur krahë për krahë në një divan, ata e hapën albumin mes tyre. Nensi e vështroi e buzëqeshur dhe e gëzuar.

• Oh, sa qejf, – tha ajo. – Sa qejf që ti je kaq i mirë, që më kujton kaq – bukur. Ja ku po ta them – sa do të doja ta kisha ditur atëherë! Pasi ti ike unë të urreva.
• Sa keq, – tha ai ëmbëlthi.
• Por jo tani, – e siguroi ajo, dhe pastaj aty për aty, – Pajtohemi.
• …kjo nuk tregon se jam grua e mirë, – tha ajo pas një minute. – Nuk mendoj se kam puthur dy burra që kur jam martuar.

Ai ishte i ngazëllyer – por mbi të gjitha i pështjelluar. E kishte puthur vallë Nensin? Apo vallë ishte një kujtim? Apo kjo e huaj bukuroshe, e ethshme, e cila shumë shpejt e largoi vështrimin nga ai dhe ktheu një faqe nga albumi?

• Prit! – tha ai. – Nuk mendoj se mund ta shikoja dot një fotografi për pak sekonda.
• Nuk do ta bëjmë sërish. As unë nuk ndihem e qetë.

Donaldi tha një nga ato gjërat e parëndësishme që mbulojnë shumë.

• A nuk do të ishte e tmerrshme sikur të binim sërish në dashuri?
• Mjaft! – Ajo qeshi, por duke iu marrë fryma. – Ka marrë fund. Ishte një çast. Një çast. Një çast që unë duhet ta harroj.
• Mos i trego burrit.
• Përse jo? Zakonisht unë i tregoj gjithçka.
• Do ta lëndosh. Mos i trego kurrë një burri gjëra të tilla.
• Në rregull nuk do t’i tregoj.
• Më puth edhe njëherë, – i tha ai i çoroditur, por Nensi e kishte kthyer faqen dhe po tregonte me gisht e me padurim fotografinë.
• Ja ku je, – thirri ajo. – Mu këtu!

Ai e vështroi. Ishte një djalosh i vogël me pantallona të shkurtra mbi një mol me një barkë në sfond.

• E mbaj mend shumë mirë – qeshi ajo e ngadhënjyer – ditën kur është shkrepur. E shkrepi Kiti dhe unë ia vodha.

Për një hop Donaldi nuk e njohu veten në fotografi – pastaj, duke u përkulur më afër, nuk e njohu fare.

• Ky nuk jam unë, – tha ai.
• Oh, po. Ka qenë në Frontenak – verën kur ne – shkonim te shpella.
• Çfarë shpelle? Unë kam qenë vetëm tri ditë në Frontenak. – Ai i sforcoi sërish sytë mbi fotografinë paksa të zverdhur. – Dhe ai nuk jam unë. Është Donald Bouers. Ngjanim goxha.

Tani ajo ia kish ngulur sytë fort – duke u sprapsur, sikur duke u larguar prej tij.

• Por ti Donald Bouers je! – thirri ajo. Zëri i saj u ngrit pak. – Jo, nuk je ai. Ti je Donald Plant.
• Unë të tregova të telefon.

Ajo u ngrit në këmbë – fytyra e saj u lebetit disi.

• Plant! Bouers! Duhet te kem luajtur mendsh. Apo e kam prej asaj pijes? U hutova pak kur të pashë në fillim. Shiko këtu! Çfarë të kam thënë?

Ai u rrek të mbante një qetësi prej kallogjeri teksa kthente faqen e albumit.

• Asgjë, – tha ai. – Fotografitë ku ai nuk ishte pjesë merrnin trajtë sërish e sërish në sytë e tij. – Frontenak – një shpellë – Donald Bouers – Ti më dhe duart!

Nensi i foli që prej anës tjetër të dhomës.

• Nuk ke për ta treguar kurrë këtë histori, – tha ajo. – Historitë e gjejnë mënyrën dhe përhapen.
• Nuk ka asnjë histori, – ngurroi ai. Por mendoi: Pra ajo ishte një vajzë e vogël e keqe.

Dhe tani, papritmas, ai u mbush me një xhelozi të tërbuar për Donald Bouersin e vogël – ai, që e kish dëbuar xhelozinë përgjithmonë nga jeta e tij. Në pesë hapat që hodhi nëpër dhomë ai i kërdisi njëzetë vitet si edhe ekzistencën e Uolltër Gifordit bashkë me hapin e tij.

• Puthmë sërish, Nensi, – tha ai, duke ulur njërin gju pranë karriges së saj, duke ia vënë njërën dorë mbi shpatull. Por Nensi u spraps.
• The se ke një avion për të kapur.
• Nuk është asgjë. Mund ta humbas. Nuk ka rëndësi.
• Të lutem ik, – tha ajo me një zë të ftohtë. – Dhe të lutëm përpiqu ta mendosh se si ndihem.
• Por ti po sillesh sikur nuk më njeh, – thirri ai – sikur nuk e mban mend Donald Plantin!
• E mbaj mend. Edhe ty të mbaj mend…Por ka kaluar kaq shumë kohë. – Zëri i saj u bë sërish i vrazhdë. – Numri i taksisë është Krestud 8484.

Rrugës për në aeroport Donali shkundi kokën. Tani ishte krejt vetvetja por nuk po e përtypte dot përvojën. Vetëm kur avioni uturiu sipër në qiellin e zi dhe pasagjerët e tij u bënë një tjetër ekzistencë nga bota poshtë e përbashkët, ai bëri një paralele të faktit të fluturimit të tij. Për pesë minuta të verbra ai kish jetuar si një i marrë brenda dy botëve në të njëjtën kohë. Kish qenë një djalosh dymbëdhjetë-vjeçar dhe një burrë tridhjetë e dy- vjeçar, i trazuar në mënyrë të pazgjidhshme e të pashpresë.

Donaldi kishte humbur mjaft, gjithashtu, në ato orë mes fluturimeve – por duke qenë se gjysma tjetër e jetës së tij është një proces i gjatë për t’i hequr qafe gjërat, ajo përvojë ndoshta nuk kishte rëndësi.

Përktheu Griselda Zaimi

© 2019 Të gjitha të drejtat e rezervuara. PAMFLETI