Shkruar nga Pamfleti
Gjermania është një anomali historike në zemër të Evropës një mostër ekonomike, por diçka e padukshme ushtarake.
Tani liderët gjermanë po zotohen të transformojnë vendin në një fuqi ushtarake të aftë për të marrë përgjegjësinë për sigurinë e Evropës.
Shkruan James Angelos, New York Times
Nën rrezet e një dielli të ndezur korriku, Anne Katrin Meister, po përgatitej për të përdorur “Heckler & Koch G36”, pushkën standarde të ushtrisë gjermane ose siç njihet Bundeswehr.
“Përqendrim” e urdhëroi instruktori i saj, Oliver Maesmanns. Ai, një ish-komandant tankesh, i cili tani është një rreshter në rezervat e Gjermanisë dhe një mësues i kitarës elektrike, qëndroi me një dorë mbështetëse në kurrizin e Meister-it.
Meister, e cila është 34 vjeçe, punon te burimet njerëzore për një kompani teknologjie pranë shtëpisë së saj në Saksoninë e Ulët, ku shërben në këshillin lokal si anëtare e Partisë Social Demokratike të qendrës së majtë.
Disa dhjetëra bashkëluftëtarë të rinj vëzhguan nga përtej zonës së qitjes.
Ashtu si Meister, ata ishin civilë pa përvojë të mëparshme ushtarake dhe kishin ardhur në këtë bazë ushtarake në Nienburg-ut, një qytet mesjetar në Saksoninë e Poshtme, për t’u trajnuar për njësitë e “mbrojtjes së atdheut” në rezervat e vendit.
“Brezi im, them gjithmonë, është paksa si një brez pa luftë”, më tha Meister midis ushtrimeve.
“Sigurisht, ka pasur konflikte, si në Kosovë, por ne ishim ende relativisht të rinj dhe jemi rritur në një botë kaq të sigurt, ideale. Por kjo tani po ndryshon”.
Edhe pse askush në bazë nuk e tha në mënyrë eksplicite, kërcënimi që Meister dhe shokët e saj po përgatiteshin për të kundërshtuar buronte nga Rusia.
Nuk mund të ketë dyshim se Putini donte të ndërtonte një perandori ruse, tha Scholz.Prandaj, gjermanët duhet të pyesin: Çfarë aftësish na duhen për t’iu kundërvënë këtij kërcënimi?”
Ai njoftoi, ndër të tjera, një fond prej 100 miliardë eurosh për të forcuar ushtrinë gjermane. Plani, nëse zbatohet, do të përfaqësonte rritjen më të madhe absolute në shpenzimet ushtarake gjermane që nga Lufta e Dytë Botërore.
Parlamentarët e duartrokitën Scholz-in .Ai nivel mbështetjeje do të kishte qenë pothuajse i paimagjinueshëm përpara pushtimit.
Në Gjermani, skepticizmi për meritat e forcës ushtarake ka mundësuar një proces të gjatë çarmatimi pas Luftës së Ftohtë.
Si rezultat, Gjermania është një anomali historike në zemër të Evropës një mostër ekonomike, por diçka e padukshme ushtarake.
Tani liderët gjermanë po zotohen të transformojnë vendin në një fuqi ushtarake të aftë për të marrë përgjegjësinë për sigurinë e Evropës.
Fakti që ushtarët gjermanë janë implikuar në mënyrë të përsëritur në raste të profilit të lartë të ekstremizmit të krahut të djathtë nuk ka ndihmuar në lehtësimin e këtij shqetësimi.
Në vitet e fundit, raste të tilla të ekstremizmit kanë qenë veçanërisht të përhapura në mesin e komandove në forcat speciale të Ushtrisë Gjermane, Kommando Spezialkräfte, ose K.S.K.
Në dhjetor, anëtarët e Qytetarëve të Rajhut, një grup i skajshëm i teoricienëve të konspiracionit, u akuzuan për planifikimin e një grushti të çuditshëm dhe potencialisht të dhunshëm për të rrëzuar qeverinë dhe për të instaluar një princ.
Propagandistët rusë po përpiqeshin qartazi të godisnin nervat kur iu përgjigjën planeve aktuale të Gjermanisë duke sugjeruar se vendi po i kthehej nazizmit.
Pavarësisht nga një pakicë e së djathtës radikale, Gjermania përcaktohet kryesisht nga neveria e saj ndaj nacionalizmit ekstrem dhe militarizmit.
Udhëheqësit sovjetikë në atë kohë e portretizuan rilindjen e ushtrisë gjermane si “revanshizëm fashist” dhe “kthim të hitlerizmit”.
Rezistenca ndaj riarmatimit erdhi gjithashtu nga një pjesë e konsiderueshme e popullsisë së Gjermanisë Perëndimore të lodhur nga lufta, e frikësuar, siç janë shumë tani, se kjo do të provokonte rusët.
Megjithatë, Bundeswehr-i u rrit, me ndihmën e rekrutimit, për të përfshirë afro 500 mijë ushtarë, duke u bërë një nga ushtritë më të mëdha në aleancën e NATO-s gjatë Luftës së Ftohtë.
Ishte kërcënimi rus që çoi në ringjalljen e ushtrisë gjermane gjatë Luftës së Ftohtë, është edhe një herë kërcënimi rus që mund të çojë në rigjallërimin e tij.
Meister dhe kolegët e saj të trajnuar e shohin bashkimin me rezervat si detyrën e tyre demokratike dhe oficeri që drejtonte programin e trajnimit në Nienburg tha se interesi për rezervat u rrit ndjeshëm në ditët pas pushtimit të Rusisë.
Por shumë gjermanë nuk e ndajnë atë entuziazëm dhe lufta nuk ka çuar në një bum në rekrutim për Bundeswehr-in në tërësi.
Megjithatë, ka shenja se një ndryshim historik një pranim në rritje i nevojës për të zotëruar fuqinë ushtarake po zë rrënjë në Gjermani.
Më 12 shtator, Christine Lambrecht, ministrja e Mbrojtjes e Gjermanisë në atë kohë, iu drejtua Këshillit Gjerman për Marrëdhëniet me Jashtë dhe deklaroi se Gjermania duhet të jetë e gatshme të bëhet një Führungsmacht, ose “fuqi udhëheqëse” brenda Evropës.
Ajo pranoi se kjo mund të duket e huaj për gjermanët, por se “ky shqetësim errëson diçka mjaft thelbësore: domethënë, që Gjermania de facto udhëheq edhe kur nuk dëshiron”.
E vendosur në qendër të bllokut dhe me ekonominë më të madhe të Bashkimit Evropian dhe popullsinë më të madhe, Gjermania ka një ndikim të pashmangshëm në stabilitetin dhe sigurinë e Evropës, edhe pse shpesh është përpjekur ta shmangë rolin.
Gjermania ka zënë prej kohësh një vend jashtëzakonisht të rehatshëm në botë.
Por nuk ishte vetëm Trump.
Çdo administratë e fundit e SHBA-ve u përpoq, dhe kryesisht dështoi, që t’i detyronte gjermanët dhe aleatët e tjerë evropianë të forconin ushtritë e tyre dhe të përmbushnin objektivin e NATO-s për shpenzimet e mbrojtjes prej 2 për qind të prodhimit të brendshëm bruto, një synim që Gjermania nuk e ka arritur prej kohësh.
Edhe kur retorika dhe veprimet e Putinit u bënë gjithnjë e më luftarake, një mantra e “Wandel durch Handel”, ose “ndryshimi përmes tregtisë”, vazhdoi të përcaktojë politikën e jashtme të Gjermanisë ndaj Rusisë.
Deri në vitin 2015, ambiciet perandorake të Putinit po bëheshin gjithnjë e më të qarta.
Megjithatë, zyrtarët gjermanë e mbështetën tubacionin e ri Nord Stream 2 që do të sillte gazin natyror rus në Gjermani drejtpërdrejt përmes Detit Baltik, duke anashkaluar tubacionet ekzistuese në Ukrainë.
Gjermanët e ndoqën projektin pavarësisht paralajmërimeve nga ligjvënësit amerikanë, të cilët kishin frikë se varësia gjermane nga gazi rus i dha Putinit një dorë.
Ata ligjvënës, së bashku me liderët e vendeve të Evropës Lindore, të cilët ishin gjithnjë e më të alarmuar nga agresioni i Putinit, shqetësoheshin gjithashtu se tubacioni i ri do të rrezikonte sigurinë e Ukrainës, duke e izoluar atë dhe duke e privuar atë nga tarifat fitimprurëse të tranzitit për transportin e gazit nga Rusia në Evropë.
Të ardhurat nga blerjet gjermane të karburanteve fosile ndihmuan Kremlinin të financonte një zgjerim ushtarak.
Në të njëjtën kohë, shpenzimet ushtarake gjermane si pjesë e G.D.P. mbeti pranë nivelit të ulët të pas Luftës së Dytë Botërore.
Udhëheqësit e vendeve të Evropës Lindore si Polonia dhe Ukraina të cilat kanë duruar fatkeqësinë e madhe gjeografike të të qenit në mes Gjermanisë dhe Rusisë dhe kanë vuajtur jashtëzakonisht shumë nën Hitlerin dhe Stalinin zemëruan me qasjen e Gjermanisë ndaj Rusisë.
Për sa i përket Gjermanisë, historia kishte treguar se akomodimi me fuqi të butë ishte më efektiv se kërcënimi me fuqi të fortë.
Në një model tashmë të njohur, tubacionet u ndërtuan për të sjellë gazin natyror sovjetik në Gjermani.
Gjatë viteve, presidentët amerikanë shprehën shqetësimin se Gjermania po bëhej shumë e varur nga sovjetikët dhe po siguronte të ardhura për ushtrinë e tyre.
Por në Gjermani, Ostpolitika shihej, veçanërisht në të majtën politike, si një mjet për t’i dhënë fund Luftës së Ftohtë.
Kur Rusia pushtoi Ukrainën në shkurt, dështimet e politikës gjermane u bënë të qarta edhe për gjermanët. Ushtria gjermane përbëhej nga një forcë e vjetër prej rreth 183 mijë trupash.
Ushtarëve gjermanë u mungonin jo vetëm armët dhe municionet e rënda, por edhe gjërat elementare si jelekët mbrojtës, helmetat dhe çantat e shpinës.
Në ditën e pushtimit, gjenerallejtënant Alfons Mais, kreu i ushtrisë gjermane, një nga tre degët e Bundeswehr-it, përdori faqen e tij në LinkedIn për të transmetuar zhgënjimin e tij.
“Ushtria që kam privilegjin të drejtoj është pak a shumë e zhveshur”, shkroi Mais.
Në prill, presidenti Frank-Walter Steinmeier, një socialdemokrat që shërbeu si ministër i Jashtëm nën qeverisjen e Angela Merkel-it dhe ishte një arkitekt i politikës së Gjermanisë për Rusinë, i pranoi gabimet.
“Ne u mbajtëm pas urave në të cilat Rusia nuk besonte më dhe për të cilat partnerët tanë na paralajmëruan”, u tha ai gazetarëve në Berlin.
Pak vende janë tronditur thelbësisht nga pushtimi rus sa Gjermania. Rritja e kostove të energjisë po dëmton industritë gjermane.
Udhëheqësit e Gjermanisë tani po kërkojnë furishëm burime të reja energjie dhe po argumentojnë për domosdoshmërinë e fuqisë së fortë.
Si pjesë e fjalimit të tij në Zeitenwende, Scholz u zotua të përmbushë objektivin e NATO-s për shpenzimet e mbrojtjes “tani e tutje”, megjithëse qeveria e tij që atëherë ka qenë e paangazhuar se kur mund të ndodhë kjo.
Pjesërisht, kjo është për shkak të burokracisë së rrënjosur që e bën procesin e shpenzimit të parave për armë jashtëzakonisht të ngadalshëm.
Nëse liderët gjermanë do t’i përmbushin premtimet e tyre, Gjermania do të bëhet shpenzuesi i tretë ose i katërt më i madh ushtarak në botë ./New York Times
