Blagica Diçiç, 92 vjeçe dhe me shëndet të dobët, është e vetmja banore e një fshati të largët të pakicës serbe etnike në malet e Kosovës lindore, që është braktisur nga të gjithë banorët e tjerë – përfshirë fëmijët e saj.
Djordje, djali i madh është zhvendosur në kryeqytetin e Serbisë, Beograd dhe nuk ka vend për të. Asaj nuk i kujtohet kur u takuan për herë të fundit. Djali i vogël, Sllobodani, jeton afër Kamenicës me gruan e tij të paralizuar. Ai rrallë e viziton tw wmwn.
Por tani, ajo ndjen se ka një djalë të ri. Kjo histori është e jashtëzakonshme sepse Fadil Rama, 54 vjeç kujdeset për të moshuarën serbe pa asnjë interes.
“Unë kam tre djem, jo dy,” thotë ajo, e shtrirë në shtrat në shtëpinë e saj në fshatin Vaganesh, 45 kilometra në lindje të kryeqytetit, Prishtinë.
“Fadil është tjetri, duke më sjellë ushqim dhe duke u kujdesur për mua,” thotë ndërsa përkëdhel Ramën, i cili jeton në fshatin etnik shqiptar Strezovce.
Deri në fillim të nëntorit, Diçiç gëzonte shëndet të mirë, por tani është dobësuar dhe ka vështirësi të ngrihet në këmbë. Akoma, ajo nuk pranon të largohet nga shtëpia e saj e rrënuar dy katëshe, duke mbijetuar me një pension mujor 60 euro dhe asnjë mbështetje tjetër zyrtare.
Para luftës 1998-1999, më shumë se 200 njerëz jetonin atje. Tani ata janë larguar, i fundit ishte djali i Diçiç, Slobodan, kur gruaja e tij u sëmur tre vjet më parë. Lufta në ish-provincën serbe vrau më shumë se 10,000 – kryesisht shqiptarë etnikë – dhe përfundoi pasi bombardimeve të NATO-s, ku detyroi Serbinë të tërhiqte forcat e saj që po luftonin një kryengritje etnike shqiptare.
Kombet e Bashkuara drejtuan territorin për nëntë vjet para se Kosova të shpallte pavarësinë, të cilën Serbia nuk e njeh. Marrëdhëniet midis Beogradit dhe Prishtinës mbeten të tensionuara. Rama, i cili ka një dyqan të vogël ushqimesh, e ka njohur Diçiç që kur ishte djalë dhe ajo gjithmonë jepte ëmbëlsira për fëmijët e Strezovcës, madje edhe gjatë luftimeve.
“Ajo ka qenë një grua kaq e mirë, gjatë dhe pas luftës dhe na ka trajtuar si fëmijët e saj,” tha ai.
“Kur mësova se ajo mbeti vetëm, u ndjeva shumë keq dhe mendova ta ndihmoja. Politika e Beogradit apo edhe e Prishtinës nuk kanë interes për ne sepse ne gjithmonë kemi mbështetur njëri-tjetrin,” tha Rama.
Që nga shpërthimi i koronavirusit në mars, Rama e ka vizituar atë dy herë në javë, duke sjellë ushqime. Ai pastron dhomën e saj, ndez sobën dhe vendos të gatuajë për të.
Rama tha se nuk shihte asgjë të çuditshme për të ndihmuar një të moshuar, serbe dhe të krishterë. Rama thotë se barinjtë lokalë që dëgjuan se ai po e ndihmonte atë, kishin ndjekur shembullin e tij, duke vizituar Diçiç rregullisht “për të parë se si është dhe për të sjellë ujë ose ndonjë gjë tjetër”.
Ai i ka dhënë fjalën djalit të Diçiç, Slobodan, se ai “do të kujdeset për të deri në minutën e fundit të jetës (asaj) me gjithçka që ka“. “Unë kurrë nuk do ta lë atë vetëm,” tha Rama.
