Fundi i vetmisë së vonuar
Për Ilir Metën, godina e Presidencës ishte “streha” e fundit zyrtare e tij, drejt vetmisë së plotë e të pashmangshme, që i ka ofruar vehtes në karrierën politike, si politikan i urryer nga gjithë shqiptarët dhe si koleg i nveritur dhe i papranueshëm nga politikanët.
Prej pothuajse 4 vitesh i vetë-mbyllur brenda asaj kulle (kërkoi me ngulm presidencën), Ilir Meta po jeton me delirin e të shkuarës dhe me përpëlitjet nga ankthet e të sotmes, që ka nisur t’i numërojë ditët e përballjes me drejtësinë, të cilës i është shmangur e i ka shpëtuar disa here, duke lejuar të përdorë pushtetin.
Për të zbutur brengën e vetmisë së madhe, ai del shpesh në zona jo si qytetar i lirë, por si President Republike, del jo për të qarë hallet me popullin, por për të testuar braktisjen, të cilën e ka konstatuar kudo.
Pas 30 vitesh pazare, vjedhje, shkatërrim e plaçiktje të ekonomisë, luks makinash shtetërore e private, vila me shërbëtorë, jetë me ahengje, pasuri përrallore, kapadaillëk katundaresk, sundim, paprekshmëri nga drejtësia, akrobaci nga një kolltuk pushteti në tjetrin, shëtitje në gjithë botën me taksat e shqiptarëve dhe pas 30 vitesh luksi familjar mbretëror, erdhi “ora” të gjendet vetëm, aq i vetmuar sa po e braktisin përditë edhe anëtarë-fakirët, që në fushata i gënjente me ndonjë bluzë e orë dore me kokën e tij, aq sa po ikin deputetë e ish-drejtorë, këshilltarë komunash e bashkëfshatarë që i vinin rrotull për ndonjë vend pune dhe licencë!
Ish-bosi që punësonte mijëra njerëz me listë emërore, që dërgonte bandat dhe shkulte fabrikat për skrap, që bënte VKM për troje e toka në male, që shkatëronte lumenjtë për zhavore e HEC-e, që nuk jepte leje pallatesh e kullash pa marrë 2 kate, që nuk firmoste tendera e koncesione pa 30% në dorë, që zaptonte fusha, kodra, zona bregdetare, pyje, që mblidhte 10 mijë të rinj në kampingje verore dhe që kur ecte rrugës “hapej b*thësh*, sikur ishte “ZEUSI” i këtij vendi, tani është katandisur vetëm, vetëm fare, fillikat e në trishtim mjerani, i mbyllur brenda mureve të Presidencës, duke bërë “qokat” e fundit prej batakçiu, me ndonjë punësim e ndarje dekoratash.
Është kantandisur, tamam si i braktisuri dhe i vetmuari, miku i tij Sali Berisha pas rënies nga pushteti, i cili përveç vetmisë, po përjeton edhe “hijen” e “hak-dhënies” zakonore, për krimet që ka bërë në pushtet në “katund”, aq sa siç thonë rojet e tij, ka vendosur audio-kamera edhe në oxhakun e pallatit e të WC.
Vetmia e pritshme dhe e vonuar e Ilir Metës, kompensohet prej tij, me shpresën ëndërrimtare të luftës së Monikës krahë Lulit, për t’u rikthyer në pushtet, por edhe duke kaluar disa çaste “qetësie” psikologjike me Sashën (macen e tij)./Pamfleti
