Shkruar nga Pamfleti
Si u ngatërrua ‘babai i Marinës Amerikane’ në një skandal seksual në Rusi
Shërbimi në Rusi gjatë udhëheqjes së Katerinës së Madhe i siguroi të heroit kombëtar të SHBA-së, John Paul Jones, një ngjitje të shpejtë të shkallëve të karrierës. Sidoqoftë, rezultoi gjithashtu edhe një nga sprovat më të mëdha të jetës së tij.
Lufta Revolucionare Amerikane ishte një perjudhë shkëlqimi për marinarin skocez, John Paul Jones. Ai jo vetëm që ishte një oficer i Marinës Kontinentale, por një nga më të suksesshmit.
Jones u angazhua në mënyrë aktive në privatizimin e brigjeve të Britanisë, duke gjuajtur për anijet tregtare të armikut. Ai vlerësohet gjithashtu për arritjen e një prej fitoreve më të mëdha detare amerikane në konflikt: kapjen e anijes së Marinës Mbretërore britanike Drake dhe fregatën me 50 armë Serapis.
Kur lufta përfundoi në 1783, “babai i Marinës Amerikane”, siç quhet shpesh Jones, e gjeti veten i pa punë. Ai u “zvarrit” si diplomat në Evropë deri në vitin 1787, kur papritur iu dha shansi të kthehej në det. Perandoria Ruse, në atë kohë në luftë me turqit, ishte e interesuar për shërbimet e tij.
Në shërbimin rus
Katerina e Madhe e ngriti menjëherë Xhonsin në gradën e pasadmiralit (në Marinën e SHBA-së ai kishte qenë thjesht një kapiten) dhe e dërgoi në Detin e Zi nën komandën e Lartësisë së Tij, Princit Grigory Potemkin. “Ky njeri është shumë i aftë të shumëfishojë frikën dhe ankthin e armikut. Emri i tij, mendoj, është i njohur për ju. Kur ai të vijë tek ju, më mirë shiheni vetë nëse një thashethem apo i përshtatet atij”, i shkroi perandoresha udhëheqësit ushtarak rus.
Pavel Jones, sikurse komandanti i marinës amerikane u riemërua në rusisht, provoi se e meritonte plotësisht reputacionin e tij. Duke komanduar një skuadron prej 11 anijesh, ai, së bashku me flotiljen me rrema të Kundëradmiralit Karl Nassau-Siegen, mundi flotën turke në qershor 1788 pranë kalasë së Detit të Zi të Ochakov. Armiku humbi 15 anije, me 6000 të vrarë dhe 1500 të zënë robër.
Jones kishte një detyrë shumë më të vështirë, krijimin e raporteve të mira personale. Komunikimi i tij me Potemkinin ishte i shkurtër dhe formal, ndërsa ai dhe Nassau-Siegen, sipas adjutantit të princit, Kontit Roger de Dame, “e urrenin njëri-tjetrin nga zemra”.
Si rezultat, edhe para përfundimit të luftës, Pavel Jones u tërhoq në Shën Petersburg me pretekstin se ishte caktuar në Flotën Balltike. Në vend të kësaj, megjithatë, atij iu desh të duronte një nga sprovat më të vështira të jetës së tij.
Skandali
Më 31 mars 1789, nëna e dhjetë vjeçares Ekaterina Stepanova (Goltzwart) akuzoi admiralin e pasëm për përdhunimin e vajzës së saj të pafajshme. Rasti u publikua gjerësisht dhe arriti te vetë perandoresha.
Pothuajse menjëherë, më 2 prill, Jones i dërgoi një mesazh shefit të policisë së Shën Petersburgut, Nikita Ryleev, në të cilin ai argumentoi se Stepanova ishte tepër larg të qenit një njeri i thjeshtë i padëmshëm. Sipas Jones, ajo ishte “një fëmijë djallëzor që vizitoi shtëpinë time disa herë dhe me të cilin kam luajtur shpesh, por gjithmonë e kam paguar për të.”
Sidoqoftë, admirali i pasëm e ndryshoi shpejt historinë e tij. Ai i tha mikut të tij, ambasadorit francez, kontit Louis Philippe de Ségur (i vetmi që nuk e kishte hequr dorë nga ai në shoqërinë e Shën Petersburgut) se nuk kishte pasur marrëdhënie seksuale me Stepanova, por ishte viktimë e mashtrimit nga ajo dhe e ëma e saj.
Sipas këtij versioni të ri të ngjarjeve, vajza kishte ardhur për të pyetur nëse kishte ndonjë lino apo dantella që kërkonte rregullim, por ai nuk kishte asnjë. “Më pas ajo filloi të bënte gjeste të turpshme. E këshillova të ndalonte këtë aktivitet të neveritshëm, i dhashë para dhe i thashë të largohej,” Ségur i ritha fjalët e Jones: “Sapo doli nga dera, ajo grisi mëngët dhe shaminë e dantellave, dhe bërtiti “Përdhunues!”. Më pas u hodh në krahët e mama Goltzwart, e cila u gjend në mënyrë të papritur atje.”
Duke e gjetur veten në qendër të një skandali të madh, admirali i pasëm ra në depresion të thellë. Ségur madje e shpëtoi atë nga vetëvrasja, pasi e gjeti në shtëpi me një pistoletë të mbushur në dorë.
Megjithatë, gjatë procesit, u konstatua se nëna kishte gënjyer si për përdhunimin edhe për moshën e të bijës (e cila ishte në fakt 12 vjeç – ende konsiderohej një moshë e hershme, por e pranueshme për aktivitetin seksual në atë kohë). Stepanova e kishte takuar në mënyrë paqësore Jones në raste të përsëritura. Amerikani ishte i sigurt se ndonjë zyrtar në rangjet më të larta të pushtetit kishte dorë pas skandalit. Identiteti i tij (ose i saj), megjithatë, mbetet i panjohur.
Nisja
Pavarësisht faktit se të gjitha akuzat kundër John Paul Jones ranë, ai ishte ende person “non grata” në Rusi. Po ashtu, kurrë nuk mori transferimin e pritur në Flotën Baltike, ndryshe nga armiku i tij Nassau-Siegen, i cili ka mundësi të ketë qenë personi i vetëm që komplotoi kundër admiralit të pasëm.
Katerina e Madhe i dha komandantit të marinës amerikane një leje dyvjeçare për të mbajtur gradën dhe pagën. Ai në fakt po lirohej nga detyra pas impaktit që kishte lënë skandali dhe Pavel Jones refuzoi ta pranonte këtë fat. Megjithatë, kërkesat e tij të shumta drejtuar autoriteteve mbetën pa përgjigje. Në gusht 1789, një John Paul Jones i zemëruar dhe i hidhëruar u detyrua të largohej përgjithmonë nga Rusia./Burimi Russia Beyond– Përktheu dhe përshtati Pamfleti
